Όταν κλείνω τα μάτια μου το μυαλό μου κυλάει προς τη ρίζα της τσουκνίδας, μα ακόμα νιώθω σαν να βρίσκομαι στο γνωστό μπουρδέλο και οι πουτάνες όλες έχουν παντρευτεί την τσατσά, είναι σαν να βρίσκομαι στην εθνική οδό και να βγάζω με κόπο ένα μεγάλο σιδερένιο κάγκελο από το μάτι ενός έντρομου φίλου που ακόμα έχει σφυγμό. Τα όνειρα μου είναι μαξιλάρια και πάνω τους κυοφορείται το μέλλον από μια μαύρη χτικιάρη ποντικίνα, που έχει με μικρά και άθλια πόδια ήδη σκάψει ένα λάκκο ταιριαστό για τον μεγάλο Οδοντίατρο του σύμπαντος. γνωρίζει ήδη που θα κυλίσει το αίμα της το τελευταίο που σε τίποτα ποτέ του δε διέφερε απ' των άλλων ποντικών. Όταν κλείνω τα μάτια μου φαντάζομαι να μου φωνάζουν να με βρίζουν να με χτυπάνε αλύπητα να μου εξηγούν πως λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα να μαθαίνω όλη την παλιά καλή ευγονική απ' τους πλέον διακεκριμένους επιστήμονες και έναν βλάκα να φωνάζει “ πουλάω μπλουζάκια” κάτω απ' τη σκιά της πολυκατοικίας που καταρρέει.
discomfort n' bitterness