degenerate aktivities

κ α τ παράπολύ αργά λ α β α πως το φυσιολογικό είναι μια βιολογική επανάσταση της σάρκας έναντια σε ό,τι βρίσκεται μακριά της:  καταλάβαινα πάντα αργά τα πράγματα διότι υπήρξα νοητικά καθυστερημένη, ανάπηρη μία παλιάτσος της διαδικτιακής διασποράς:  κι όμως εσύ εσύ άντεξες και διέσχισες συνωμοτικά το σκοτάδι για να κουβαλήσεις λάδι, γιαούρτι και εισητήρια. Ορκίστηκες: καθώς τα έδινες πως αυτά είναι μόνο η αρχή κι ότι πρέπει να φανταστούμε να ανατινάσεται η εθνική οδός στη θέση του γιαουρτιού.   κ   α   τ παράπολύ αργά   λ   α   β   α μου έλεγες: “επιθυμώ άρα υπάρχω”, εγώ πάλι έβλεπα να ποτίζεται ένα λουλούδι και ονειρευόμουν να ξαποστάσω το κεφάλι μου πάνω στη στάχτη του κόσμου/κι ήταν αλήθεια: πως υπήρξα νοητικά καθυστερημένη κι ανάπηρη, όμως τι σημασία έχει αυτό όταν μου πάνε τόσο πολύ τα καρώ πουκάμισα.

Ξέρουμε όλοι το όνομα του νέφους που σιγά σιγά γλυστράει στο πεπτικό μας σύστημα. Όχι δεν έχει το δικό σου όνομα κι ακόμα (σημειώσεις για τη φίλη μου: δε λέγεται έρωτας). Κουρασμένος με πράσινα γάντια προχωρώ μέσα στο δάσος με τους κανίβαλλους αγαπημένος ανάμεσα στους διωγμένους πολύ σκεπτικός μέσα στους αισιόδοξους. Πως να μιλήσω για το κάτι παραπάνω από εμένα; Δεν κληρονόμησα ούτε περιουσία ούτε μυαλό μα τα απομεινάρια ενός πιθήκου. Αλλά θα βρω τρόπο πιτσιρίκια κλέβουν το βράδυ μπογιά απ' τα εργοτάξια χωρίς τύψεις βάφουν το πρόσωπο τους και προχωρούν με θάρρος μες τον υπόνομο Πόλη: αν άλλοι σε λένε στρατόπεδο, φυλακή και νοσοκομείο εγώ ξέρω καλά πως είσαι ένα σεξ σοου για ανίκανους ερωτικά μπαρμπάδες. Πόλη: αν άλλοι τρέμουν μη βρεθούν στην ανάγκη σου εγώ τρέμω μην βρεθώ στην αγκαλιά σου. Μεγάλωσα και δεν έγραψα ένα ποιήμα που να έχει μισό στίχο έστω για εκρηχτικά και φωτιές και αστυνομικά τμήματα μεγάλωσα μα δε χρειάζεται ούτε βιάζομαι να το κάνω νιώθω πιο άνετα να