degenerate aktivities

  Έχουμε ρίξει ό,τι έχουμε, τα πάντα ενάντια σε αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση μα αυτή εξακολουθεί να επιμένει, σαν λεκές που δε σβήνει σαν σκιά που κυνηγάει το σώμα Έχουμε πάρει χάπια, έχουμε δει θεραπευτές ασκηθήκαμε, διαλογιστήκατε μας σαπίσαν στο ξύλο, μας κόπηκε η αναπνοή μιλησαμε με φίλους και συγγενείς αποκτήσαμε κατοικίδια. Ρίξαμε τα πάντα ενάντια σε αυτό το πράγμα κλείσαμε τα παράθυρα μας, ανοίξαμε τα κρεβάτια μας το ένα τυχαίο, προβληματικό μα έστω ενδιαφέρον άτομο αντικαθίσταται από το επόμενο ψυχικά άρρωστο μα έστω όχι εντελώς βαρετό, που κι αυτό ψάχνει κάποιον, κάποια, κάτι οτιδήποτε χρειαστεί για να μην σκέφτεσαι την κατάσταση. δοκιμάσαμε χημικά δοκιμάσαμε φάρμακα φάρμακα με συνταγή, τα πήραμε βιαστικά σα να ήταν το τελευταίο μουνί στη γη τα πήραμε χωρίς συνταγή σε χάπια, σκόνη, κρυστάλους βράχια και mp3 wav, youtube erowid, psychonautwiki τα πήραμε με ντροπή κι ας συνηθίζαμε να είμαστε κόκκινοι μόνο στα πολιτικά τα πήραμε σε Flac τα ανοίξαμε με VLC ή οποιοδήποτε τρόπο α

  Αυτό είναι ένα ποίημα για όλα τα παιδιά που δυσκολεύονται να κοιμηθούν εκεί έξω, όποιος κι αν είναι ο λόγος που αποτυγχάνετε σε αυτό. Το πρωί γυμναστική έπειτα 8ωρο αν είσαι τυχερός μετά τρέξιμο μποξ και μια καλή ταινία. Κι αν όλα αυτά αποτύχουν υπάρχει πάντα η τριανταφυλλένια καρδιά της μάνας γης βενζοδιαζεπίνης.

  Αν τα ποιήματα τολμούσαν να πουν την αλήθεια θα έπρεπε να μιλήσουν πράγματα παράξενα και φρικτά για την αντιλόπη που διασχίζει την κεντρική λεωφόρο ψάχνοντας τον Μόγλη, τον κρόδειλο και μεγαλύτερο της εραστή, για την πόλη που ορκίζει το βασιλιά της με χριστιανικούς ύμνους και τα βράδια λατρεύει τον “χι” τον απόκρυφο θεό μιας αίρεσης αγριόχοιρων που κρύβονται στο δάσος του παλιού συνοικισμού. Αν οι ποιητές τολμούσαν να πουν την αλήθεια  θα έπρεπε να μιλήσουν για τα οικοδομικά τετράγωνα που βαρεθήκαν να πίνουν αίμα και μεθάνε με ιδρώτα για τις σπηλιές που κρύβουν ένα θησαυρό τόσο ογκώδη που κανείς δε μπόρεσε να τον κουβαλήσει χωρίς να σπάσει στα δύο τη μέση του. Αν xxx τολμούσατε να είστε ειλικρινείς με την αθλιότητα σας θα έπρεπε να σταματήσετε να μιλάτε για την κούραση που σας καταβάλει για το ζάχαρο, την πίεση και τους λογαριασμούς που μαζεύονται όσο η ψυχή σας βυθίζεται σε ένα ξέφρενο σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας  χωρίς να έχει μαζί της ούτε μισή νότα για να νοσ

  Βασικά κανένα πρόβλημα, είναι όλες τους υπέροχες. απλά τους έχει κολλήσει αυτή, η πάθηση του δράματος και της πίστης σε μια  φαντασία φανταστική σκηνή. καταλήγουν να παίρνουν τα πράγματα πιο σοβαρά απ' ό,τι τους αξίζει ανησυχούν για το μονοπάτι που διασχίζει ο μέρμηγκας πριν φτάσει στη ζάχαρη, ανησυχούν για τα τραύματα απ' τις σφαίρες, για τα τραύματα απ' τους δείκτες του ρολογιού. παθιάζονται με τον πόλεμο ανάβουν ένα κερί στη μνήμη της άγνωστης νοσηλεύτριας του τάδε μετώπου  της τάδε σύγκρουσης  κι ουρλιάζουν ουρλιάζουν τόσο σαν την ψυχή ενός άθεου γέρου που έζησε με μετριοπαθείς αντιλήψεις  για τον κόσμο και τα πάντα για την ψυχή ενός άθλιου γέρου πριν εκείνη εγκαταλείψει το κορμί του και χαθεί για πάντα μέσα στο ατέλειωτο γκρι.

  Κι έπειτα θυμήσου με προσοχή πόσοι είπαν ότι τους αρέσει κάτι πάνω σου, κάτι δικό σου ίσως ένα ζευγάρι μάτια, ίσως ένας θεσπέσιος κώλος ή μια σημαντική κληρονομία και κάποια πρωτότυπη σκέψη για κάποιο οποιοδήποτε θέμα σύγκρινε με αυτούς που είπαν ότι τους αρέσει κάποιο ποίημα σου, οποιοδήποτε ποίημα όπως κι αν το διάβασαν, τυπωμένο, χειρόγραφο, σε pdf γιατί δε μπορούσαν να ανοίξουν το word και έπειτα χωρίς να χάσεις το στυλ σου ευγενικά και με τρόπο στείλε τους  όλους πακέτο στο διάολο. γιατί μιλάνε για το θάνατο των άλλων ενώ δεν αντέχουν να βρεθούν σε κηδείες μιλάνε για το θάνατο των άλλων ενώ τρέμουν να βαδίσουν δίπλα στο μνήμα ενός επιτυχημένου αυτόχειρα μιλάνε με άνεση  για την ποίηση και το θάνατο και δεν έχουν αρπάξει ούτε μια μπουκιά  ψαχνό, απ' το πτώμα που βρέθηκε μπροστά τους. μπροστά στο θέαμα της πείνας τους,  συνέχισε καμαρωτά να τρως τη σάρκα σου.

> ας προσποιηθούμε ότι δε συνέβη ποτέ και θυμήσου αυτό δεν είναι μια άσκηση στη δημιουργική γραφή ή την ερωτική ποίηση αυτό είναι μια προπόνηση για τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο – που θα συμβεί σαν αστείο, σαν πουκάμισο σαν παιχνίδι βολών για ιππο-λογιστή που κυκλοφόρησε στα 90ς ας προσποιηθούμε: ξέρουν καλά αυτοί που μαζεύουν τα όπλα κάτω απ' τις κεντρικές λεωφόρους της Ιερουσαλήμ: το μόνο μας καταφύγιο τελικά είναι τα σκουλήκια στο χώμα γιατί να μη φτιάξουμε μια θρησκεία γύρω από αυτά; μα αυτό δεν είναι μια άσκηση στην ποίηση θυμάμαι καλά τις τετράγωνες ωμελέτες και τις άθλιες ερωτικές περιπέτειες και εμένα να καθοδηγώ ένα μουλάρι φορώντας χακί και βαδίζοντας ένα στενό συνοριακό πέρασμα. Ας προσποιηθούμε: η μια πλευρά θα πάψει να μιλάει για αυτοκτονίες και συνωμοσίες της παγκόσμιας κυβέρνησης η άλλη θα σωπάσει για τους πράκτορες, τις επιχορηγήσεις το ακανθώδες ζήτημα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και το πως γεμίζει ένα πιάτο με φαγητό. Ας προσποιηθούμε θα μιλάμε πλέον για