Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ένα βαμπίρ που κρέμεται απ' τον κρίκο του αυτιού σου.


 


Αν τα ποιήματα τολμούσαν να πουν την αλήθεια
θα έπρεπε
να μιλήσουν πράγματα παράξενα
και φρικτά
για την αντιλόπη που διασχίζει την κεντρική λεωφόρο
ψάχνοντας τον Μόγλη, τον κρόδειλο και μεγαλύτερο της εραστή,
για την πόλη που ορκίζει
το βασιλιά της με χριστιανικούς ύμνους
και τα βράδια λατρεύει τον “χι”
τον απόκρυφο θεό μιας αίρεσης αγριόχοιρων που κρύβονται
στο δάσος του παλιού συνοικισμού.

Αν οι ποιητές τολμούσαν
να πουν την αλήθεια 
θα έπρεπε να μιλήσουν
για τα οικοδομικά τετράγωνα
που βαρεθήκαν να πίνουν αίμα και
μεθάνε με ιδρώτα
για τις σπηλιές που κρύβουν ένα θησαυρό
τόσο ογκώδη
που κανείς δε μπόρεσε να τον κουβαλήσει
χωρίς να σπάσει στα δύο τη μέση του.

Ανxxxτολμούσατε


να είστε ειλικρινείς με την αθλιότητα σας
θα έπρεπε να σταματήσετε να μιλάτε
για την κούραση που σας καταβάλει
για το ζάχαρο, την πίεση
και τους λογαριασμούς που μαζεύονται
όσο η ψυχή σας βυθίζεται σε ένα
ξέφρενο σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής
ανεπάρκειας 

χωρίς να έχει μαζί της ούτε μισή νότα για να νοστιμίσει την αρρώστεια.


ΑΝ

μίλαγα απλά
για να με καταλάβω
θα μου έλεγα: γέρο αυτός 

ο κόσμος
είναι ένα βαμπίρ
που κρέμεται απ' τον κρίκο
του αυτιού σου
κι από εκεί
την ψυχή σου
ολοένα
ρουφά



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί

  Θα μπορούσε να συμβεί μια μέρα ακόμα και σε εμάς, θα μπορούσε ο ουρανός να ξυπνήσει επιτέλους ροζ, οι ακρίδες  να μας τσιμπούν ερωτικά:  και τα μυστήρια της εκκλησίας να είναι πλέον κατανοητά. Θα μπορούσε να συμβεί {θα σβήνουμε τα τσιγάρα μας πάνω στις σελίδες των αγαπημένων μας βιβλίων}-{θα ξεκινήσουμε διαλογισμό}- {θα αγκαλιάσουμε στοργικά τους περίεργους, πιο συνωμότες  και παράξενους απ' } τους αδερφούς μας  και ταπεινά θα τους => οδηγήσουμε στο άσυλο.  Όλα αυτά θα μπορούσαν να συμβούν, κι άλλα ακόμα / πιο / σπουδαία: ένας σκοπευτικός σύλλογος, μια θεραπεία για τον Καρκίνο  του τραχήλου της μήτρας, η εκλογή ενός κεντροδεξιού κόμματος, η συμβούλη μιας αγαπημένης φίλης και το δροσερό φίλημα ενός αγοριού,  κάπου στις άκρες του πράσινου κάμπου.  Όλα αυτά μπορούν να συμβούν κι είναι πιθανό να συμβούν πράγματι σε κάποια επόμενη χρονική στροφή, όπως παρατηρείς ευγενικέ μου άνθρωπε τίποτα από αυτά δεν είναι τρομερό, το μόνο τρομερό είναι, να, αυτός ο απέραντος κόσμος κατοικημένος

Χοιρινή (fate)

  Έχουμε ρίξει ό,τι έχουμε, τα πάντα ενάντια σε αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση μα αυτή εξακολουθεί να επιμένει, σαν λεκές που δε σβήνει σαν σκιά που κυνηγάει το σώμα Έχουμε πάρει χάπια, έχουμε δει θεραπευτές ασκηθήκαμε, διαλογιστήκατε μας σαπίσαν στο ξύλο, μας κόπηκε η αναπνοή μιλησαμε με φίλους και συγγενείς αποκτήσαμε κατοικίδια. Ρίξαμε τα πάντα ενάντια σε αυτό το πράγμα κλείσαμε τα παράθυρα μας, ανοίξαμε τα κρεβάτια μας το ένα τυχαίο, προβληματικό μα έστω ενδιαφέρον άτομο αντικαθίσταται από το επόμενο ψυχικά άρρωστο μα έστω όχι εντελώς βαρετό, που κι αυτό ψάχνει κάποιον, κάποια, κάτι οτιδήποτε χρειαστεί για να μην σκέφτεσαι την κατάσταση. δοκιμάσαμε χημικά δοκιμάσαμε φάρμακα φάρμακα με συνταγή, τα πήραμε βιαστικά σα να ήταν το τελευταίο μουνί στη γη τα πήραμε χωρίς συνταγή σε χάπια, σκόνη, κρυστάλους βράχια και mp3 wav, youtube erowid, psychonautwiki τα πήραμε με ντροπή κι ας συνηθίζαμε να είμαστε κόκκινοι μόνο στα πολιτικά τα πήραμε σε Flac τα ανοίξαμε με VLC ή οποιοδήποτε τρόπο α

κα(r)γώ

κ α τ παράπολύ αργά λ α β α πως το φυσιολογικό είναι μια βιολογική επανάσταση της σάρκας έναντια σε ό,τι βρίσκεται μακριά της:  καταλάβαινα πάντα αργά τα πράγματα διότι υπήρξα νοητικά καθυστερημένη, ανάπηρη μία παλιάτσος της διαδικτιακής διασποράς:  κι όμως εσύ εσύ άντεξες και διέσχισες συνωμοτικά το σκοτάδι για να κουβαλήσεις λάδι, γιαούρτι και εισητήρια. Ορκίστηκες: καθώς τα έδινες πως αυτά είναι μόνο η αρχή κι ότι πρέπει να φανταστούμε να ανατινάσεται η εθνική οδός στη θέση του γιαουρτιού.   κ   α   τ παράπολύ αργά   λ   α   β   α μου έλεγες: “επιθυμώ άρα υπάρχω”, εγώ πάλι έβλεπα να ποτίζεται ένα λουλούδι και ονειρευόμουν να ξαποστάσω το κεφάλι μου πάνω στη στάχτη του κόσμου/κι ήταν αλήθεια: πως υπήρξα νοητικά καθυστερημένη κι ανάπηρη, όμως τι σημασία έχει αυτό όταν μου πάνε τόσο πολύ τα καρώ πουκάμισα.