degenerate aktivities

  Αν τα ποιήματα τολμούσαν να πουν την αλήθεια θα έπρεπε να μιλήσουν πράγματα παράξενα και φρικτά για την αντιλόπη που διασχίζει την κεντρική λεωφόρο ψάχνοντας τον Μόγλη, τον κρόδειλο και μεγαλύτερο της εραστή, για την πόλη που ορκίζει το βασιλιά της με χριστιανικούς ύμνους και τα βράδια λατρεύει τον “χι” τον απόκρυφο θεό μιας αίρεσης αγριόχοιρων που κρύβονται στο δάσος του παλιού συνοικισμού. Αν οι ποιητές τολμούσαν να πουν την αλήθεια  θα έπρεπε να μιλήσουν για τα οικοδομικά τετράγωνα που βαρεθήκαν να πίνουν αίμα και μεθάνε με ιδρώτα για τις σπηλιές που κρύβουν ένα θησαυρό τόσο ογκώδη που κανείς δε μπόρεσε να τον κουβαλήσει χωρίς να σπάσει στα δύο τη μέση του. Αν xxx τολμούσατε να είστε ειλικρινείς με την αθλιότητα σας θα έπρεπε να σταματήσετε να μιλάτε για την κούραση που σας καταβάλει για το ζάχαρο, την πίεση και τους λογαριασμούς που μαζεύονται όσο η ψυχή σας βυθίζεται σε ένα ξέφρενο σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας  χωρίς να έχει μαζί της ούτε μισή νότα για να νοσ

  Βασικά κανένα πρόβλημα, είναι όλες τους υπέροχες. απλά τους έχει κολλήσει αυτή, η πάθηση του δράματος και της πίστης σε μια  φαντασία φανταστική σκηνή. καταλήγουν να παίρνουν τα πράγματα πιο σοβαρά απ' ό,τι τους αξίζει ανησυχούν για το μονοπάτι που διασχίζει ο μέρμηγκας πριν φτάσει στη ζάχαρη, ανησυχούν για τα τραύματα απ' τις σφαίρες, για τα τραύματα απ' τους δείκτες του ρολογιού. παθιάζονται με τον πόλεμο ανάβουν ένα κερί στη μνήμη της άγνωστης νοσηλεύτριας του τάδε μετώπου  της τάδε σύγκρουσης  κι ουρλιάζουν ουρλιάζουν τόσο σαν την ψυχή ενός άθεου γέρου που έζησε με μετριοπαθείς αντιλήψεις  για τον κόσμο και τα πάντα για την ψυχή ενός άθλιου γέρου πριν εκείνη εγκαταλείψει το κορμί του και χαθεί για πάντα μέσα στο ατέλειωτο γκρι.