Σταμάτησα να
ρίχνω πιπέρι
στις λέξεις
μα δε
σταμάτησα να τις λέω
κι ας έπαψαν να
τρώγονται: πεινασμένος και μπουχτισμένος
στο απέραντο νεκροταφείο της καφεινομανίας
διαβάζω,γνωρίζω
βήμα
βήμα
συνθέτω το κείμενο
και στάλα στάλα
προφέρω τα λόγια
τα μυστικά και
απαγορευμένα:
α, να λοιπόν!
Οι νεκροί μ' ακολουθούν, σηκώνονται απ τα κοιμητήρια, σηκώνονται απ' τα πρεζόπαρκα κι απ' τα φέρετρα κατοικιδίων και απ' τις βυθισμένες στο λιμάνι πλάκες τσιμέντου
μ' ακολουθούν
καθώς βηματίζω τον κόσμο, χαίρε
στρατός αμέτρητος
και εγώ τους
προσφέρω ζωή και κίνηση και την ικανότητα
να σφίγγεις ένα
ξίφος ανάμεσα στα δόντια σου, να κουβαλάς
999 πετρούλες
στην πλάτη.
Στο απέραντο νεκροταφείο της καφεινομανίας
ξενυχτώ τα πόδια
μου, κι αρχίζω να μυρίζω σα πληγή,
κι
αρχίζω να μυρίζω σαν αδειανή κούπα
κρασί,
κι αρχίζω να αγγίζω σα σκελετωμένη
παλάμη κι αρχίζω να μυρίζω σαν
παλιά,
αρχαιά θρησκευτική τελετή
που με καλωσορίζει
στο τέλος
κάθε ήχου
και μελωδίας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου